This is not the beginning of the end, it’s not even the end of the beginning.

Na op 10 mei 2023 met spoed opgenomen te zijn in het ziekenhuis, voor wat bleek een aneurysma in mijn rechterknie te zijn, kreeg ik een paar dagen later te horen dat mijn rechteronderbeen niet meer te redden was. Helaas heeft men toen moeten besluiten mijn rechterbeen op 20 mei boven de knie te amputeren. Dan stort je wereld wel even in. 

Ik ben mijn hele leven namelijk behoorlijk sportief geweest en heb van alle soorten sporten beoefend, al is dat de laatste jaren beperkt gebleven tot skiën, schaatsen, fietsen, fitness en golf. Ook reed ik nog motor.

Het eerste dat ik tijdens de revalidatie besefte was, dat ik op 68-jarige leeftijd opnieuw moest leren lopen en moest ontdekken wat ik met een beenprothese überhaupt nog zou kunnen m.b.t. sporten. Bovendien was ik in een wereld beland die ik helemaal niet kende. Na diverse filmpjes over bovenbeenprotheses bekeken te hebben, kwam ik tot de conclusie dat er best nog wel wat mogelijkheden waren en dat ik eigenlijk zelf de beperkende factor was, want die protheses kunnen best veel. Je moet alleen wel leren hoe! 

Tijdens de revalidatie ben ik dus al volop begonnen met sporten om mijn armen, romp en vooral mijn linkerbeen, te versterken. Toen ik na een half jaar zover was dat ik met de prothese zonder hulpmiddelen kon lopen was het gauw duidelijk dat motorrijden, schaatsen en skiën eigenlijk niet meer tot de mogelijkheden behoorden, dus ben ik voorzichtig begonnen met weer te fietsen. Ook heb ik rond die tijd het golfen weer opgepakt en dat was letterlijk met vallen en opstaan. Je moet dat, na c.a. 20 jaar valide gegolfd te hebben, echt weer opnieuw leren omdat je jezelf in het begin met de swing eigenlijk steeds uit balans trekt.

Nu bleek er bij ons op de golfbaan ook een paragolfer lid te zijn, die ik op de driving range ontmoette en die mij vertelde dat hij aan allerlei wedstrijden deelnam. Hij zei dat binnen enkele weken het Dutch Disabled Open gehouden zou worden vroeg mij waarom ik daar niet aan mee deed. Ik moest er alleen nog even voor zorgen dat ik een EDGA pas had (een wat????). Die zou ik overigens snel krijgen zei hij, omdat mijn handicap duidelijk zichtbaar was en er dus geen medische keuring nodig was. Op mijn opmerking dat ik daar niets te zoeken had omdat ik weer net begonnen was gaf hij aan dat dit er niets toe deed en het gewoon leuk was. Kortom de EDGA pas aangevraagd, ingeschreven en meegedaan. Dit was de beste raad die ik op sportief gebied ooit heb gehad!!! (bedankt Richard!) 

Je komt in een volstrekt andere wereld terecht waar je geen uitzondering bent want iedereen “heeft wat”. Als je dan nog de mazzel hebt in de oefenronde en de twee wedstrijdrondes met golfers van de Handi-Golf Foundation de handicart te delen kan je helemaal je geluk niet op. Na de rondes was het gezellig napraten waarbij ik me gelijk thuis voelde. Echt een warm bad waar je in terecht komt. Ik heb me dus direct bij de stichting aangemeld en merk dat ik er met golfen niet alleen voor sta. Mijn grootse uitdaging is nu om de valide handicap die ik had, zo dicht als mogelijk te benaderen en de stichting is daar een enorme stimulans bij, omdat diverse leden laten zien dat het mogelijk is.

Gezien mijn leeftijd haal ik mijn motivatie uit een spreuk van Sir Winston Churchill, die tijdens de slag om Engeland zei: This is not the beginning of the end, it’s not even the end of the beginning.