Het duurde niet lang en ik was verslaafd aan het golfspel.

Mijn naam is Rutger Pranger, 61jaar oud. Ik woon in Nederland in de plaats Enschede, samen met mijn vrouw Joke. Wij hebben drie kinderen, twee dochters van 33 jaar (tweeling) en een zoon van 31 jaar oud. 

Voornamelijk ben ik in de bouw werkzaam geweest. Eerst als timmerman en vanaf mijn 36e als zelfstandig aannemer. In 2010 ben ik tijdens mijn werk van een steiger gevallen. Hierbij heb ik mijn onderbeen ernstig verwond. In het ziekenhuis is mijn been geopereerd, de arts verwachtte dat het tien weken later zou zijn genezen. Dit gebeurde helaas niet.In de vijf jaren die volgden, ben ik nog 14 keer geopereerd. Eind 2014 heb ik, in overleg met de arts, besloten dat mijn onderbeen geamputeerd moest worden.  Een intensief revalidatieprogamma volgde, om zo weer opnieuw te leren lopen. 

Golf, hobby of meer?
Tijdens de jaren van operaties kreeg ik van mijn kinderen een golfles, voor als ik weer genezen zou zijn. Na de revalidatie heb ik mijn eerste golfles gehad op een drivingrange. Het duurde niet lang en ik was verslaafd aan het golfspel. Mijn golfleraar vertelde mij over een leerling van hem die meedeed aan de Nederlandse kampioenschappen voor mindervalide spelers. Daar heb ik mij ook voor ingeschreven en zo ben ik ook aan wedstrijden mee gaan doen. Het competitieve element in de wedstrijden spreekt mij erg aan, ik doe daarom mee aan wedstrijden in binnen en buitenland. 

Na een revalidatie in het Roessingh ben ik met een buurman gaan golfen. Mijn golfpro heeft mij toen verteld over wedstrijden voor mindervaliden van de NGF. Daar heb ik mensen van de Handigolf ontmoet. In de jaren die volgden is er een mooie vriendschap ontstaan, met name met Frans en Tineke en met hun heb ik al fantastische toernooien en wedstrijden mogen spelen. Uiteraard zijn er meer mensen waar ik een speciale band mee heb. Samen met Eric Rozema zijn we begonnen om in het Oosten een onderdeel van Handigolf op te zetten. Mede dankzij de andere oostelijke Handigolfers is de basis hiervoor inmiddels neergezet. 

Dat ik was gekozen om in de Cairn's cup te spelen was een droom die uitkwam. Ik had niet kunnen bedenken dat ik op mijn 60e nog zou worden uitgenodigd voor zo'n fantastisch evenement. 
Zeker niet na mijn ongeval. Ik hoop zo een motivatie en voorbeeld te zijn voor andere mensen.
Mijn ambities voor de komende jaren is om mij in te zetten voor Handigolf. En  vele mooie wedstrijden te spelen.